เสียง : ไทย

8.3

เริ่มจากองค์ชายสิบสามฝันไปว่าได้มาพบกับนางเอกในชาติปัจจุบัน เธอเป็นสถาปนิกที่กำลังออกแบบอาคารโดยใช้อาคารในราชสำนักของต้าชิงมาเป็นแรงบันดาลใจ  สื่อที่ทำให้ทะลุมิติมาได้คือตะเกียงโบราณที่สตรีคนหนึ่ง (อาจจะเป็นวิญญาณ แต่ไม่มีการเฉลยในเรื่อง) เป็นผู้มอบให้ ตอนที่นางเอกเดินหลงไปหลงมาอยู่ในพระราชวังต้องห้ามในยามค่ำคืน  เมื่อไม่มีตะเกียงเป็นสื่อ นางเอกต้องพยายามหาวิธีทะลุมิติของเวลากลับไปตามหาองค์ชายสิบสาม

ในบุพเพสันนิวาสใช้วิธีสลับวิญญาณให้นางเอกกลับไปอดีต ในฝันคืนสู่ต้าชิง อธิบายการทะลุมิติกลับไปกลับมาในเชิงควอนตัมฟิสิกซ์  และดาราศาสตร์   นางเอกกลับไปอดีตได้ เพราะมิติแห่งเวลาเปิดให้ในคืนที่มีปรากฎการณ์ธรรมชาติดาวเคียงเดือน  แต่พอกลับไปได้ไม่นาน เกิดฝนดาวตก สองฝ่ายที่พบหน้ากันแล้วต่ความทรงจำกลับแหว่งวิ่นไป คือนางเอกยังรู้ตัวว่าตนเป็นคนของอนาคต ทำงานอยู่ที่ไหน อย่างไร และกลับไปอดีตเพื่อไปตามหาใครสักคน  แต่ตรงนี้เธอเริ่มสับสนว่าเธอตามหาใครแน่ ระหว่างองค์ชายสี่กับสิบสาม เพราะพฤติกรรมบางอย่างชวนให้เป็นไปได้ทั้งคู่ กว่าจะรู้ว่ามาตามหาองค์ชายสิบสาม ก็วุ่นวายพักใหญ่

พอรู้เรื่องกันแล้ว คนดูเร่ิมตั้งคำถามว่า แล้วไงต่อไป หรือจะกลายเป็นเรื่องการเมืองในราชสำนักเพื่อชิงตำแหน่งฮ่องเต้ แต่ก็ไม่น่าจะใช่   ความรู้สึกที่ว่าสตรีในราชสำนักล้วนส่งสายตามุ่งร้ายมายังเธอ ทำให้นางเอกเริ่มสงสัยว่านอกจากมาตามหารักข้ามภพแล้ว   เธอมาด้วยเหตุผลใดอีก​

ในที่สุดเธอก็คิดว่าเธอรู้ คือเธอกลับไปเพื่อหาทางสลายความผูกโกรธของผู้เป็นศัตรูที่แค้นขนาดที่ว่าอยู่ร่วมชาติกันไม่ได้     เมตตาธรรมที่เธอมีโอกาสกลับไปทำในอดีตนั้น ส่งผลมาปัจจุบัน เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมาจากฝันก็พบว่าขวากหนามจากรุ่นพี่ในที่ทำงาน เปลี่ยนเป็นดีไปอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเอาชนะความผูกโกรธที่ฝังอยู่ในจิตวิญญานของอดีตศัตรูคนนั้นได้  ดังส่วนหนึ่งของเนื้อเพลงประกอบภาพยนตร์ว่า  “พิณแผ่วเสียงแห่งความชังสุดหยั่ง สายขาดแล้วใครเล่าจะฟัง”